Uitwedstrijden, ze horen er nou eenmaal bij. En dat is ook helemaal niet erg, in de meeste gevallen juist hartstikke leuk. Heerlijk fluitend op de fiets naar Helpman of Groen Geel, door de provincie naar Holwierde of Loppersum turend over de weilanden. Het is werkelijk waar bijna allemaal goed. Maar er zijn uitwedstrijden waar ik niet zo blij van word. Sterker nog: aan één voetbalvereniging heb ik eigenlijk een bloedhekel.
Geschreven door Peter Kroezenga.
Nee, geen rivaal of derbyclub. Maar een club waarbij de zaken gewoon niet zo goed geregeld zijn. Een club waarvan je nooit weet welke spelers er wel en niet meedoen, en of je op een heel klein veld speelt of ergens weggestopt op kunstgras staat gepland. En het allerergste, ik kan me niet herinneren dat ik er ooit heb gewonnen. En als ik het programma in de Voetbalapp open en zie daar A.C.V. staan, zakt mij de moed al in de schoenen. En geloof me, het is niks persoonlijks. Maar uit bij A.C.V. vind ik voetbal even niet zo leuk meer.
Zo ook afgelopen zaterdag weer, wanneer ik als gastspeler mee mocht met ons derde elftal. En dat begint dan al als onze kleedkamer nog vol zit met pupillen die in de rust een bakje ranja achterover slaan. Kijkend langs het veld waar je niet op hoopt te voetballen, krijgen we te horen dat de wedstrijd voor ons flink uitloopt. Logisch, de scheidsrechter van dienst in een bekende, die wel vaker wat potjes uit de hand laat lopen. Half drie, wordt kwart voor drie, kwart voor drie wordt drie uur. En vijf over drie kan het veld betreden worden. Twee keer heen en weer om de spiertjes wat los te krijgen en de aftrap is al aanstaande.
Tijdens het verloop van de eerste helft verplaatsen mijn gedachten zich in wat ik liever had gedaan dan op een veld staan bij A.C.V. En dan kom ik tot de conclusie dat dat eigenlijk alles wel is, op een oorlogsgebied na uiteraard. Dit is niks en dat zal het ook niet worden, dit moet ik gewoon maar ondergaan. In de Spaanse Laliga heb je de voetbalclub Getafe, een middenmoter waar niemand graag op bezoek gaat. Ze werken hard, rekken tijd als ze voorstaan en hebben de scheidsrechter nooit tegen. Siert de Vos zei ooit dat een uitwedstrijd bij Getafe vergelijkbaar is met een heftig tandartsbezoek. Ook niet leuk, maar wel noodzakelijk.
Maar na de 6-1, en kort daarna het laatste fluitsignaal krijg ik een openbaring. Elke thuiswedstrijd van Glimmen 2 is een uitwedstrijd voor de tegenstander, en dat is geen leuke uitwedstrijd. Want winnen doet de tegenstanders bijna nooit. Terwijl die tegenstanders altijd zeggen dat ze meer balbezit hadden, meer kansen hadden, en dat het allemaal niet meezat. Vol ongeloof stappen die tegenstanders van het veld, hoe het mogelijk is dat ze hier verloren hadden. Dat was het moment dat ik erachter kwam dat Glimmen 2 het Getafe van de derde klasse was..
Zaterdag stond weer een uitwedstrijd bij A.C.V. op het programma, maar deze is uitgesteld. Ook zij hadden weinig zin om dit duel spelen, want ze konden geen team op de been brengen. Wat een verrassing.
