In onze nieuwe rubriek bezoekt Peter Kroezenga vrijwilligers van onze mooie vereniging. Deze keer ontmoet hij iemand die vele pijnpunten heeft weten op te lossen: Fernand Smedinga.
Hier voelt het wel goed
Sinds een jaar of 5 ben ik lid van deze club. Ik weet het nog als de dag van gister. Op een zwoele zomeravond, terwijl het smeltende rubber van het kunstgrasveld onder mijn voeten afkoelde, trainde ik voor het eerst mee met de jongens van het tweede elftal. Ondanks dat ik met een compleet afgescheurde enkelband het kunstgrasveld verliet wist ik één ding zeker: hier voelt het wel goed. Een overschrijving was snel geregeld en kreeg al snel de bijnaam van ‘die jongen met die afgescheurde enkelband’ toegespeeld. Gelukkig was die geuzennaam nog vrij. Dat seizoen speelde ik, zonder al teveel hoogtepunten, een seizoen voor Glimmen 2. Alhoewel, een verdienstelijke tweede plek op de ranglijst was zo gek nog niet.
Één brok vastigheid
Meestal fungeert een tweede elftal als doorgeefluik binnen de vereniging. Een uitleenteam, een elftal waar je soms speelt en dan weer niet. En voor elke zaterdag maar weer kijken met welke selectie er werd aangetrokken. Maar hier was dat anders. Deze groep was als één brok vastigheid. Jongens die compleet verschillend zijn, in leeftijd, in acteren, in niveau en toch altijd samen speelden. Spelers van Glimmen 2 en niet anders. Aan de zijlijn was dat hetzelfde laken en pak. Want daar stond, en staat nog steeds, Fernand. De man die inmiddels niet meer weg te denken is bij het tweede team.
Heel wat mooie momenten
Fernand begon van kleins af aan met voetballen bij de v.v., maar helaas kwam daar na een aantal jaren een einde aan door langdurige knieproblemen. Toch vond hij het leuk om nog betrokken te blijven.
Toen hij door spelers van het tweede elftal gevraagd werd om verzorger te worden hoefde hij daar geen moment over te twijfelen. Hoe lang dat nu geleden weet Fernand niet precies, maar het gaat zeker richting een decennium. Ik vraag hem naar de mooiste momenten van toen. Dat zijn er nogal wat, maar de top drie staat vast. Het plezier, het samen zijn met de jongens en de prachtige diagonale pass van Nick Beukema. Ook in deze volgorde geloof ik.
Plezier, helpen waar je kan
Maar Fernand kijkt ook positief naar hetgeen wat nog komen gaat. De ervaring van het elftal toen, is ingeruild voor een jonge talentvolle groep. De jeugd heeft de toekomst en dat vindt Fernand ook. Hij doet het nog steeds met veel plezier en helpt waar hij kan. Ook op voetbaltechnisch vlak kan hij inmiddels een aardig woordje met de trainers meepraten. Ondanks dat hij voor een voetbalclub uit Rotterdam is, heeft hij zeker kijk op het spelletje. Hij weet precies waar de zwaktes liggen van de huidige selectie en wat er verbeterd kan worden in het komende seizoen. Wat hem betreft kan het niet snel genoeg weer beginnen. Dat hoop ik van harte met hem mee.
